Trein-plooifiets-combinatie is de nieuwe Rolls Royce
All I want for Christmas is een plooifiets.
Je bent als treinsurfer redelijk gehandicapt als je geen deftig pre- en posttreinritplan hebt. De trein heb ik een lange tijd links laten liggen maar onlangs kreeg ik de smaak te pakken, meer nog, de trein is een van m’n beste vrienden geworden. Dit heeft eventjes geduurd, je moet hier blijkbaar in groeien.
Eens je aangekomen bent in het hol van Pluto, waar er godzijdank nog een station is, sta je daar te koekeloeren. Meestal is het ecologisch en economisch niet voordelig een Uber of taxi te bellen, en ik heb ook niet het gevoel dat ze überhaupt bestaan in bijvoorbeeld Beauraing. Aanvullend openbaar vervoer is dikwijls een nachtmerrie.
Als tuin- en landschapsverduurzamer zijn mijn projecten verspreid over heel België en als ik een beetje trouw wil zijn aan mijn ecologische ideologie ga ik niet met mijn vervuilende SUV 500km heen en terug naar een klant om een tuin of weide te ontwerpen.
Het grootste treingeheim
Het geheim van treinreizen zit hem in een plooifiets: een plooifiets geeft je vleugels. Terwijl mensen uren verspillen tijdens het zoeken van een parking aan het station, drie busverbindingen te nemen, vroeger van een evenement moeten vertrekken om de tram-treinverbinding te halen, is een plooifietser vrij als een vogel.
Ik heb het mooiste bureau van België, een non-stop uniek panorama met prachtige vergezichten, inclusief opkomende en ondergaande zon.
Je kan snel een omweggetje nemen voor je naar je afspraak moet, kan mateloos van het mooie Belgische landschap genieten, en je stopt op een magische plek om te picknicken.
Hoewel ik de kerstman een elektrische plooifiets heb gevraagd zit ik nog steeds opgezadeld met een ‘Brol-ton’ die niet meer dan €150 kost. De kostprijs is geen excuus want ondanks zijn brol-gehalte is hij in staat om 30km naar een project te rijden over deels mountainbike-paadjes. Ga je telkens naar hetzelfde station, dan is een deelfiets misschien nog handiger, je hoeft dan die plooifiets niet telkens op de trein sleuren.
De trein als café en office on wheels
Naast ontdekkingsreiziger voel ik me King of the Rail. De zoektocht naar een stopcontact verloopt vlot, laptop inpluggen en weg zijn wij.
Ik heb het mooiste bureau van België, een non-stop, uniek panorama met prachtige vergezichten, inclusief opkomende en ondergaande zon. Co-workers die me meestal in de positieve zin verrassen en sanitaire voorzieningen op wandelafstand die tegelijkertijd dienen als scheer- en verfrissingsruimte.
Een cafébezoek hoeft niet meer na het werk. Sla je laptop/boek dicht en dompel je onder in een boeiend gesprek met medereizigers.
De trein als sociaal experiment
Herinneringen worden gemaakt, men ziet liefdes ontluiken of jongeren die voor het eerst op stap zijn en hun grenzen aftasten. De trein is een hoogstaand sociaal experiment. Treinreizen is een metafoor van vergankelijkheid, net zoals in het leven stappen er mensen op en stappen ze weer af, gaan de dingen soms vlotter dan verwacht, of moet je soms wachten.
Lange afstanden rijden met de auto is de grootste tijdverspilling ter wereld.
Vertragingen zijn geen vloek maar net een zegen, het is een veiligheidsnet voor de laatkomer. De trein dwingt je vooral om uit je veilige bubbel te komen, wat we allemaal zo hard nodig hebben. De trein is je leermeester.
De trein is een grote speelruimte die verandert in vorm en functie. Soms is het een coole disco, af en toe heb je rotmuziek. Eens je een treinwagon voor jou alleen hebt kan het echte feest beginnen. Een office on wheels kan wel je work-a-holic-syndroom in de hand werken, gelukkig kan je op het zacht tapijt in de “couloir” yoga-oefeningen doen.
Treinfrustraties
Het loopt uiteraard niet altijd van een leien railtje. Na een half uur zweten op een fiets met veel te kleine wieltjes ren je naar het perron alsof je leven er vanaf hangt. Een treinconductrice sluit voor je ogen de deuren, weigert je binnen te laten en kijkt daar bovenop nog eens smerig naar je.
Dan breekt er iets in je. Gelukkig maakt de andere 99 procent van het treinpersoneel dit goed.
Als je trein om middernacht is afgeschaft, je doodmoe bent, ernaar hunkert om bij je lief te zijn en je anderhalf uur moet wachten op de volgende trein, is dat enorm balen.
De trein als luxevoertuig
Lange afstanden rijden met de auto is de grootste tijdverspilling ter wereld. Terwijl automobilisten zich uren kapot ergeren en hartproblemen in de hand werken, kan je bergen werk verzetten of lees je 15 boeken per jaar.
We ontzien het dikwijls om de trein te nemen omdat het teveel organisatie lijkt. Gewapend met je plooifiets en de NMBS-app hoef je je geen zorgen meer te maken. Meer nog, eens je thuis komt van je verplichtingen heb je al gefitnesst en al je ‘huiswerk’ gemaakt. Koop jezelf een plooifiets voor kerst en mis het treinprivilege niet, je wordt er een gelukkiger mens van.
Louis De Jaeger heeft als missie om België op te fleuren en zoveel mogelijk land te verduurzamen. Hij doet dit met zijn landschapsarchitectenbureau Commensalist, met de #ByeByeGrass campagne, de #LaatZeLiggen campagne, met het Food Forest Institute, en door het sensibiliseren met het schrijven van artikels en een boek over de toekomst van landbouw.