Laten we alle paardenweides omvormen tot natuurgebieden

Om de biodiversiteits- en klimaatcrisis op te lossen, hebben we grond nodig in Vlaanderen. MO*blogger Louis De Jaeger kent de perfecte oplossing daarvoor. ‘70.000 hectare Vlaams grondgebied bestaat nu uit groene paardenwoestijn. Laten we deze weides omtoveren tot natuurgebieden.’

We hebben grond nodig om de biodiversiteits- en klimaatcrisis aan te pakken. Net daar hebben we een tekort aan in Vlaanderen.

Minister Demir doet haar best om aan haar schamele 2000 hectare grond te komen voor extra bos. Minister Crevits heeft niet graag dat ze aan haar landbouwgrond komen, wat niet geheel onterecht is.

Hebben we een deus ex machina nodig? Of moeten we durven kijken naar de olifant - of beter: het paard - in de kamer? 70.000 hectare van ons Vlaams grondgebied bestaat uit groene paardenwoestijn: steriele groene kaalgevreten grasvelden met grazende viervoeters.

Paarden zijn van nature prairiedieren, geen gazondieren. Ondanks dat ze zeker gras mogen eten, kunnen paarden pas gezond zijn als ze een gevarieerd dieet hebben. En neen, geen extreem dure zakken paardenvoeding met duizend-en-één supplementen. Paarden moeten naast gras, kruiden, struiken en bomen eten.

Paarden in een wei waar enkel gras en geen andere begroeiing staat is niets minder dan pure marteling. Het enige dier dat naast de mens een hoofd en benen heeft, verdient meer dan een monotone maaltijd.

Dit is niet alleen nodig om voldoende gevoed te zijn, ook zijn spieren hebben er nood aan. Een paard moet uitgedaagd worden om zijn mooie hoofd te strekken in alle mogelijke richtingen. Stretching. Gras in de laagte, bomen in de hoogte, struiken in de verte. Een paard is niet alleen grazer, maar ook browser.

Een voedselbos voor paarden

Onze lieve paarden die op een groene kaalvlakte zitten, worden ook mentaal doodgemaakt. Heb jij niet veel liever een gezellig ingerichte kamer dan een kale isolatiecel?

Heb jij niet veel liever een gezellig ingerichte kamer dan een kale isolatiecel?

Paarden denken hier ook zo over en het mooiste voorbeeld is het volgende: het gebeurt niet zelden dat als je een ongelukkig paard uit zijn kale weide haalt en in een biotoop steekt met uitdagingen dat het letterlijk een tweede jeugd kent. Een plek met versmallingen, water, obstakels, een heuveltje, struiken, bomen, geneeskrachtige kruiden, enzovoort. Het paard bloeit letterlijk open en dit is prachtig om te zien.

Veel mensen zijn kwaad op de verpaarding van Vlaanderen. Toegegeven, ik vroeger eigenlijk ook, ondanks het feit dat ik zeer veel hou van deze edele dieren en een uitnodiging tot paardrijden zelden afsla.

Ik was misnoegd dat we ze-ven-tig-duizend hectare grond, in Vlaanderen alleen al “verspilden” aan deze dieren. Dit totdat ik geïntroduceerd werd aan de paddock paradise, de natuurlijke paardenbiotoop of het nabootsen van hoe een paard duizenden jaren geleden leefde. Een voedselbos voor paarden als het ware. Plots zie je dan welke fantastische opportuniteit er voor ons ligt.

Laten we de verpaarding van ons landschap zien als een zegen. Met de nodige richtlijnen kunnen we deze weides omtoveren tot heuse natuurgebieden. Het paard blijft uiteraard centraal staan, maar de opslag van CO2 en het in stand houden van bloei en habitat krijgen een belangrijke rol.

Paardenliefhebbers willen wat het beste is voor hun metgezel, hoe heerlijk is het niet dat dit perfect in lijn ligt met het ontwikkelen van meer natuur. Een gelukkig paard is niet alleen een gelukkig baasje, het zorgt voor een mooiere wereld.

En mooiere weilanden stijgen in waarde. Waar wachten we nog op?

Louis De Jaeger is landschapsarchitect, lid van landbouwdenktanks en auteur van “We eten ons dood” en “Ontwerp je eigen voedselbos”.