Hello ondernemer, de weg is lang maar dan…
Eens je een bedrijf definieert als een structuur met één enkel doel voor ogen, hoe ga je dan reageren eens je dat doel bereikt hebt?
En wat als de weg ernaar toe ook leuk was? Wat als we plezier konden halen uit de reis op zich? In plaats van te mikken op een doel kan je ook blijven de grenzen verkennen. Eens je een bedrijf definieert als een structuur met één enkel doel voor ogen, hoe ga je dan reageren eens je dat doel bereikt hebt? Als je doet wat je voorgenomen had te doen, is de enige optie die overblijft dan opschalen? En zou dit ook zo zijn als we bedrijven en organisaties op een andere manier definiëren?
Ik kom tot deze vragen na het lezen van een (zoals steeds) erg goede strip door Stuart McMillen getiteld “Metaphors – The lenses we use to interpret and understand our reality”. In deze strip legt McMillen uit hoe het gebruik van metaforen de manier waarop we kijken naar bedrijven en organisaties bepalen. Zoals ik al aanhaalde in mijn post over MVO, denk ik dat een economie steeds ten dienste van de samenleving moet staan. In lijn met dit uitgangspunt staat ook de manier waarop McMillen bedrijven beschrijft:
What if we built upon the root meaning behind the word and viewed organisations as tools to help humanity. A platform which acknowledges that organisations do not, can not exist without the people that constitute them.
By seeing organisations as tools we use to help each other, a cascade of possibilities is revealed to our eyes.
Er worden hier twee erg belangrijke onderwerpen aangeraakt. Het eerste onderwerp, waarover ik hierboven al sprak, is dat de manier waarop we ondernemingen definiëren de manier waarop we ondernemen definieert. Als we richting een écht duurzame economie willen gaan, moeten we beginnen met het opnieuw bepalen van wat een onderneming zou moeten zijn.
De manier waarop we ondernemingen definiëren, definieert de manier waarop we ondernemen.
Het tweede onderwerp dat McMillen aanhaalt is het belang van werknemers. Om het belang van werknemers beter te kaderen verwijs ik graag door naar een TED-talk van Nick Hanauer, die door de organisatie gebannen werd, getiteld “Rich people don’t create jobs”: