De econometrische onzin van Lomborg

Ik was toch wel heel ‘ontstemd’ toen ik in de Volkskrant alweer over Lomborg moest lezen. Lomborg was tien jaar geleden al geen scepticisme of wetenschap maar gewoon onzin.

De econometrische onzin van Lomborg
World Travel & Tourism Council (CC)

We schrijven december 2009 in Kopenhagen. Desmond Tutu spreekt kinderen toe die op de klimaattop aandacht voor hun toekomst vragen. Sindsdien is de naam Kopenhagen als een voorbeeldstad bij ons blijven kleven aan de klimaatambitie.

We schrijven 2012 in datzelfde Kopenhagen. De Deense regering stopt haar financiële steun aan het Copenhague Concensus Centre van Bjorn Lomborg. In de jaren voordien wist Lomborg zijn CCC te positioneren als een ‘neutrale’ denkank. Hij neemt positie in tegen wie ontkent dat de mens invloed heeft op het klimaat. Maar hij neemt evengoed positie in tegen wie denkt dat klimaat een dringende prioiteit is. Het is vooral een politieke keuze om in die eenzame plek te staan. Er blijken immers sponsors bereid te betalen voor een opinie tegen klimaatontkenners op voorwaarde dat die opinie een alibi vormt om de klimaatambitie enige prioriteit toe te kennen.

10 Duvels

Lomborg maakt van alle wereldproblemen een anonieme en vooral ijdele econometrie. Hij plaatst een prijs op een mensenleven, en komt tot een oplossing voor alle wereldproblemen. “Het klimaat is geen prioriteit, Duitsland investeert 100 miljard Euro om de opwarming met 38 uur uit te stellen (een knappe one-liner die na 10 duvels nog beter klinkt) en huishoudelijk geweld aanpakken is 9 keer belangrijker dan elke poging om oorlogen te voorkomen of stoppen” (sic).

Kosten-baten

CCC is ondanks het feit dat de Deense overheid de financiering stopte in 2012 geen arme organisatie en blijft erin slagen om met zuivere econometrie van kosten-baten (waarbij de mens een kost is en wat hij voortbreng een baat) in tal van kranten en opinies terug te komen, wereldwijd.

Zo worden we vandaag door de Volkskrant getrakteerd op de immer heldere Lomborg. Met een schijnbaar wetenschappelijke accuraatheid slaagt hij erin om te beweren dat alle geld dat ooit naar duurzame energie ging in ontwikkelingslanden beter was uitgegeven aan gas. Niet toevallig op het moment dat de VN moeite doet om het Klimaatfonds te spijzen. Helaas was er op de redactie geen journalist die deze vlotte proza kon doorgronden, tussen Kerst en nieuwjaar krijgt de Duvel er geen tijd om te rijpen.

Waar is de stem die de systeemfout in dit denken duidt? Die durft beweren dat zelfs de meest lokale inspanningen voor minder verbruik en meer duurzame energie wél impact hebben? Die ondanks de keiharde logica over huishoudelijk geweld toch niet meegaat in het verminderen van de aandacht voor wapenembargo’s ? Die deze wetenschappelijke scepsis als onzin wegzet?

Brandhout

We moeten daarvoor terug naar oktober 2004, London, Tom Burke schrijft voor The Guardian als hij brandhout maakt: Cost-benefit analysis can help you choose different routes to a goal you have agreed, but it cannot help you choose goals. For that we have politics. People disagree about priorities and they do so on a huge variety of legitimate grounds. When they do so, they are not arguing about value for money, but about the kind of world they want to live in.

Desmond Tutu stond in 2009 tussen de kinderen. Zijn Afrikaanse tenen zwart van de koude, het was hem niet aan te zien. In zijn lachende ogen alleen aandacht voor de nabijheid van iedereen. Hij becijferde hen niet maar deelde onpeilbare vreugde om hen. Hij warmde Kopenhagen op.