Kernfusie goedkoper dan steenkool

Als er één zaak zeker is in deze wereld is het wel de complete onvoorspelbaarheid van onze toekomst. En misschien ook dat de motor die onze dromen tot mogelijkheden drijft, op energie loopt. De technologische wapenwedloop tussen de verschillende energiespelers hebben we hier de afgelopen jaren voldoende belicht. En we blijven dat doen. Verwelkom daarom een nieuwe speler, met een stukje spitstechnologie dat menig oubolliger speler uit zijn slaap kan houden.

De tweet.

Kernfusie?

Hebben we het niet allemaal weggelachen, die modernistische utopie van een onuitputtelijke energiebron, een typisch voorbeeld van primitief systeemdenken uit het vorige millennium? ITER, hahaha (ITER, International Thermonuclear Experimental Reactor, ook “de weg”). Wel, die weg loopt dood.

Op de Universiteit van Washington vonden ze wel wat anders. De uitleg is vrij complex, maar hier houden we het simpel. Kernfusie verschilt van kernsplitsing. Denk Doel, Tihange, waar deeltjes in stukken worden gebroken met veel hardnekkig afval als gevolg. Nee, kernfusie versmelt deeltjes, daaruit komt veel energie vrij, en weinig afval. En dat zou nu opgelost zijn door onderzoekers in Washington. Zodanig dat hun reactoren tot 10 keer goedkoper kunnen worden, en vijfmaal meer energie opbrengen, in vergelijking met het supermegaproject ITER. De eerste berekeningen suggereren een kostprijs competitief met een steenkoolcentrale. Veel meer details vind je hier (Fusion reactor could be cheaper than coal, Science Daily).

Betekenisvolle impact

Absoluut. Ten eerste zou het concept ons verder leiden naar een volledig geëlektrificeerde toekomst. Steenkool zou irrelevant worden, een feit spijtig genoeg nog niet het geval vandaag (Zie de 10GW aan nieuwe steenkoolcentrales online dit jaar, in Zuid-Afrika). Nucleaire installaties zouden irrelevant worden, een feit spijtig genoeg niet het geval vandaag (Zie de nieuwe Hinkley installatie, een beslissing waar de UK nog spijt van gaat krijgen). Energie-afval zou beheersbaar worden. Maar. Het stelt ook de dynamiek scherp tussen de voorstanders van lokale versterking, lees decentralisering, en zij die meer houden van dat gecentraliseerde, dat tweede millenium. Het ziet er naar uit dat we toch zullen moeten samenleven.